اجازه هست که تا ابد سر بذارم رو شونه هات ؟
روزی صد دفعه بگم که میمیرم برات ؟
اجازه هست خیال کنم تا آخرش مال منی ؟
خیال کنم دل منو دیگه بهم پس نمیدی ؟
ز من پنهان نکن چشمان ماهت را / ز صد نقاش بهتر میکشم ناز نگاهت را
خسته از نامردی ام از مرغ شب تنها ترم / آنقدر تنها که کس جز غم نباشد باورم
کیست که غربت رفته را یاد کند / دل غربت زده را شاد کند
مینویسم این سخن از بهر دوست / تا بداند این دلم در فکر اوست . . .
نبض لحظه رو نگه دار نذار عشقمون بمیره / نذار ضربه های ساعت ، منو از تو پس بگیره
عقربک های زمونه ، خستگی سرش نمیشه / نگو برمیگردی فردا دل که باورش نمیشه . . .
گفت بنویس میمانم ، نوشتم میروم ، این غلط املائی مرا ویران کرد
و حالا باید روزی 100 مرتبه از روی تنهائی بنویسم . . .
چه زیباست نوشتن ، وقتی میدانی او میخواند
چه زیباست سرودن ، وقتی میدانی او میشنود
و چه زیباست دیوانگی به خاطر او ، وقتی میدانی او میبیند . . .
با آبی عشق پر کشیدن زیباست / در لحظه غم ، تو را سرودن زیباست
منظورم از این ترانه میدانی چیست ؟ / یعنی که همیشه با تو بودن زیباست . . .
مینویسم ( د ی د ا ر )
تو اگر با من و دلتنگ منی ، یک به یک فاصله ها را بردار . . .
عشق یعنی با غم الفت داشتن / سوختن با درد نسبت داشتن
عشق در یک جمله یعنی انتظار / انتظار روز رجعت داشتن . . .
خواهم ز خدا که بی وفایم نکند / غرق گناهم ولی رهایم نکند . . .
عشق را وارد دعای خود کن ، زیرا دعا زیباترین گفتگوی عاشقانه با خداست . . .
کسی آرام میآید نگاهش خیس عرفان است
قدم هایش پر از معنا ، دلش از جنس باران است
کسی فانوس بر دستش ، بسان نور میآید . . .
هنوزم انتظار و انتظار است / هنوزم دل بی تو بی قرار است
هنوز خواب میبینم به شب ها / همان مردی که بر اسبی سوار است
همان مردی که جمعه آید روزی / همان مردی که پایان انتظار است . . .
نه یادم میکنی نه میروی یاد / به نیکی باد یادت ای پریزاد
مرا کردی تو ای دوست فراموش / فراموشی ست رسم آدمیزاد . . .
دوستان خرده گرفتند که چرا دل به تو دادم / باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرائی ؟!؟
سحر که برگ گل تر شد ز شبنم / نسیم ، آهسته زلفش ریخت بر هم
بیاور عطر زلفش سوی فایز / مرا فارغ کن از غم های عالم . . .
همه با یار خوشند و ما به غم یار خوشیم
کار سختی است ولی ما به همین کار خوشیم . . .
ای کاش دلم اسیر و بیمار نبود / دربند نگاه او گرفتار نبود
من عاشق و او ز عشق من بی خبر است / ای کاش دل و دلبر و دلدار نبود . . .
اندر دل من بدین عیانی که توئی / وز دیده من بدین نهانی که تویئ
وصاف تو را وصف نداند کردن / تو خود به صفات خود چنانی که توئی . . .
در عشق تو از بس که خروش آوردیم / دریای سپهر را به جوش آوردیم
چون با تو خروش و جوش ما در نگرفت / رفتیم و زبان های خموش آوردیم . . .
از عشق تو گفتم و نمک گیر شدم / تا ساحل چشمان تو تکثیر شدم
گفتند غروب جمعه خواهی آمد / آن قدر نیامدی که من پیر شدم . . .
اوج نیازم در به در نگاهته / آرامش درون من دیدن روی ماهته . . .
بیا ای گل که از روی چون گلت در بهار من پیدا شد
بیا کز بوی تو ای گل هزار انگیزه پیدا شد . . .
در اوج یقین اگر چه تردیدی هست / در هر قفسی کلید امیدی هست
چشمک زده ستاره در شب یعنی / تو چمدان ماه ، خورشیدی هست . . .
امروز مرا بخوان که فردا دیر است / این خواب عجیب ما چه بی تعبیر است
فردا که ببینمت دگر عشقی نیست / فردا دل من از آشنائی سیر است . . .
به شب نالم ، شب شبگیر نالم / گهی از بخت بی تدبیر تالم
بنالم چون پلنگ تیر خورده / گهی چون شیر در زنجیر نالم . . .
عشق اگر عشق تو و عاشق اگر من باشم
آنچه هرگز نرسد ، روز جدائی باشد . . .
بی دل و خسته در این شهرم و دلداری نیست
غم دل با که توان گفت که دلداری نیست
رو مداوای خود کن ای دل از جای دگر
کندر این شهر طبیب دل بیماری نیست . . .
اجازه هست که تا ابد سر بذارم رو شونه هات ؟
روزی صد دفعه بگم که میمیرم برات ؟
اجازه هست خیال کنم تا آخرش مال منی ؟
خیال کنم دل منو دیگه بهم پس نمیدی ؟
ز من پنهان نکن چشمان ماهت را / ز صد نقاش بهتر میکشم ناز نگاهت را
خسته از نامردی ام از مرغ شب تنها ترم / آنقدر تنها که کس جز غم نباشد باورم
کیست که غربت رفته را یاد کند / دل غربت زده را شاد کند
مینویسم این سخن از بهر دوست / تا بداند این دلم در فکر اوست . . .
نبض لحظه رو نگه دار نذار عشقمون بمیره / نذار ضربه های ساعت ، منو از تو پس بگیره
عقربک های زمونه ، خستگی سرش نمیشه / نگو برمیگردی فردا دل که باورش نمیشه . . .
گفت بنویس میمانم ، نوشتم میروم ، این غلط املائی مرا ویران کرد
و حالا باید روزی 100 مرتبه از روی تنهائی بنویسم . . .
چه زیباست نوشتن ، وقتی میدانی او میخواند
چه زیباست سرودن ، وقتی میدانی او میشنود
و چه زیباست دیوانگی به خاطر او ، وقتی میدانی او میبیند . . .
با آبی عشق پر کشیدن زیباست / در لحظه غم ، تو را سرودن زیباست
منظورم از این ترانه میدانی چیست ؟ / یعنی که همیشه با تو بودن زیباست . . .
مینویسم ( د ی د ا ر )
تو اگر با من و دلتنگ منی ، یک به یک فاصله ها را بردار . . .
عشق یعنی با غم الفت داشتن / سوختن با درد نسبت داشتن
عشق در یک جمله یعنی انتظار / انتظار روز رجعت داشتن . . .
خواهم ز خدا که بی وفایم نکند / غرق گناهم ولی رهایم نکند . . .
عشق را وارد دعای خود کن ، زیرا دعا زیباترین گفتگوی عاشقانه با خداست . . .
کسی آرام میآید نگاهش خیس عرفان است
قدم هایش پر از معنا ، دلش از جنس باران است
کسی فانوس بر دستش ، بسان نور میآید . . .
هنوزم انتظار و انتظار است / هنوزم دل بی تو بی قرار است
هنوز خواب میبینم به شب ها / همان مردی که بر اسبی سوار است
همان مردی که جمعه آید روزی / همان مردی که پایان انتظار است . . .
نه یادم میکنی نه میروی یاد / به نیکی باد یادت ای پریزاد
مرا کردی تو ای دوست فراموش / فراموشی ست رسم آدمیزاد . . .
دوستان خرده گرفتند که چرا دل به تو دادم / باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرائی ؟!؟
سحر که برگ گل تر شد ز شبنم / نسیم ، آهسته زلفش ریخت بر هم
بیاور عطر زلفش سوی فایز / مرا فارغ کن از غم های عالم . . .
همه با یار خوشند و ما به غم یار خوشیم
کار سختی است ولی ما به همین کار خوشیم . . .
ای کاش دلم اسیر و بیمار نبود / دربند نگاه او گرفتار نبود
من عاشق و او ز عشق من بی خبر است / ای کاش دل و دلبر و دلدار نبود . . .
اندر دل من بدین عیانی که توئی / وز دیده من بدین نهانی که تویئ
وصاف تو را وصف نداند کردن / تو خود به صفات خود چنانی که توئی . . .
در عشق تو از بس که خروش آوردیم / دریای سپهر را به جوش آوردیم
چون با تو خروش و جوش ما در نگرفت / رفتیم و زبان های خموش آوردیم . . .
از عشق تو گفتم و نمک گیر شدم / تا ساحل چشمان تو تکثیر شدم
گفتند غروب جمعه خواهی آمد / آن قدر نیامدی که من پیر شدم . . .
اوج نیازم در به در نگاهته / آرامش درون من دیدن روی ماهته . . .
بیا ای گل که از روی چون گلت در بهار من پیدا شد
بیا کز بوی تو ای گل هزار انگیزه پیدا شد . . .
در اوج یقین اگر چه تردیدی هست / در هر قفسی کلید امیدی هست
چشمک زده ستاره در شب یعنی / تو چمدان ماه ، خورشیدی هست . . .
امروز مرا بخوان که فردا دیر است / این خواب عجیب ما چه بی تعبیر است
فردا که ببینمت دگر عشقی نیست / فردا دل من از آشنائی سیر است . . .
به شب نالم ، شب شبگیر نالم / گهی از بخت بی تدبیر تالم
بنالم چون پلنگ تیر خورده / گهی چون شیر در زنجیر نالم . . .
عشق اگر عشق تو و عاشق اگر من باشم
آنچه هرگز نرسد ، روز جدائی باشد . . .
بی دل و خسته در این شهرم و دلداری نیست
غم دل با که توان گفت که دلداری نیست
رو مداوای خود کن ای دل از جای دگر
کندر این شهر طبیب دل بیماری نیست . . .
اجازه هست که تا ابد سر بذارم رو شونه هات ؟
روزی صد دفعه بگم که میمیرم برات ؟
اجازه هست خیال کنم تا آخرش مال منی ؟
خیال کنم دل منو دیگه بهم پس نمیدی ؟
ز من پنهان نکن چشمان ماهت را / ز صد نقاش بهتر میکشم ناز نگاهت را
خسته از نامردی ام از مرغ شب تنها ترم / آنقدر تنها که کس جز غم نباشد باورم
کیست که غربت رفته را یاد کند / دل غربت زده را شاد کند
مینویسم این سخن از بهر دوست / تا بداند این دلم در فکر اوست . . .
نبض لحظه رو نگه دار نذار عشقمون بمیره / نذار ضربه های ساعت ، منو از تو پس بگیره
عقربک های زمونه ، خستگی سرش نمیشه / نگو برمیگردی فردا دل که باورش نمیشه . . .
گفت بنویس میمانم ، نوشتم میروم ، این غلط املائی مرا ویران کرد
و حالا باید روزی 100 مرتبه از روی تنهائی بنویسم . . .
[ سه شنبه 31 خرداد 1390برچسب:
,
] [ 9:38 AM ] [ mary ]
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
آمار
وب سایت:
